spelende kinderen

voor de gewone burger was vorige dinsdagavond er één zoals alle andere. Voor de politiek geïnteresseerde burger was het de dinsdagavond van de gemeenteraad in onze gemeente (Berlaar). En op het eerste zicht was het een rustige, vrij onopvallende gemeenteraad ware het niet dat de nieuwe "algemene bestuurlijke politieverordening" er werd gestemd. Het is een soort van gemeentelijk reglement waarin wordt afgesproken wat mag en wat niet mag, op straffe van boete. Dergelijke reglementen hebben zekere zin in een dichtbevolkte samenleving als de onze, al moet er wel verstandig mee omgesprongen worden. Voor ons, de fractie van groen!, die jammer genoeg nog maar enkel uit mezelf bestaat, was het wel een klein beetje feest. Meer dan een jaar geleden was er nogal wat te doen rond de "overlast" die wordt veroorzaakt door "spelende kinderen". Het zag er warempel naar uit dat het geluid van spelende kinderen in de toekomst tot de rechtbank zou kunnen leiden. De discussies bleven toen niet uit. Velen spraken zich toen verontwaardigd uit pro kinderen en contra verregaande verzuring. Het is toen dat Groen! het onderwerp op de gemeenteraad heeft gebracht met de vraag om, naar het voorbeeld van o.a. Dendermonde, het geluid van spelende kinderen niet te bestempelen als "overlast". Deze politieke tussenkomst was nodig omdat dit niet automatisch in de basisteksten te vinden was. Groen! is de enige partij gebleken die aandacht vroeg voor het probleem en eiste dat in de teksten het geluid van spelende kinderen expliciet niet als overlast zou beschreven worden. We waren dan ook erg blij dat onze vraag werd opgenomen in de nieuwe verordening. Kinderen mogen spelen en ze mogen daarbij ook nog lawaai maken. Een beetje feest dus. Al moeten we blijven ijveren voor voldoende ruimte voor spelende kinderen. En zullen we afspreken dat we de kinderen niet vertellen dat er politieke tussenkomst nodig was om te vermijden dat ze vanaf nu als overlast zouden beschouwd worden? Ze lopen wellicht nu al niet zo hoog op met de wereld van de volwassenen.
Prettige zondag verder.

Koen.

komaan kakkers

ik doe mijn werk voor de gemeenteraad graag. Ik probeer dat ook goed te doen. Voorbereiden, dossiers lezen, extra agendapunten toevoegen. Meestal ben ik dan ook goed geconcentreerd tijdens de gemeenteraad en durf onze punten af en toe met verve verdedigen. Ook vanavond (eigenlijk gisterenavond) was er werk aan de winkel. En toch kon de gemeenteraad deze keer niet rap genoeg gedaan zijn. Ik weet het, dat klinkt in strijd met onze positieve houding. En toch was het niet anders. De reden? KV Mechelen - Cercle Brugge. En nu weet u het. Ik ben een voetbalfan. uitzonderlijk binnen groen!. Ik weet het. Niet fanatiek, gewoon fan dus.
Toeval wil dat ik vorige zaterdag naar dezelfde wedstrijd ben gaan kijken. Jongens, was dat saai. Jammer want het was een uitstap met mijn collega's van het werk. Het moest een beetje een feest worden. Dat is voetbal toch, niet? Maar Mechelen verloor en daarenboven was de wedstrijd gewoon slecht. Dat viel dus wel tegen maar voorspelde tegelijkertijd een dijk van een match tegen datzelfde cercle, maar dan voor de beker, dinsdagavond. En daarom mocht de gemeenteraad wat mij betreft flink vorderen.
Proficiat Malinwa! Dik verdiend, dikke ploeg!
En nu die beker nog pakken. Droog en simpel. En dan liefst tegen Lierse S.K.
Ik gun die sympathieke ploeg ook een plaats in de finale maar de beker is voor Mechelen.
Komaan kakkers!

Ai Jean-Marieke

Ik liep al even door de tuin. De zon gaf al warmte. Ik was de enige slaapkop nog. En de hanen, we hebben er vier, kraaiden. Verdorie drie maal. Wie heeft er nu weer gelogen, denk ik onverwacht. Gisteren Jean-Marie misschien? Mensen schaduwen om zijn controlerend werk als parlementariër te kunnen doen. Alleen daarom? Leugentje?
Ach, hij zou zich beter met positieve zaken bezig houden. Hoe is het mogelijk dat iemand die als sportcoach het respect van de hele wereld kreeg en verdiende, zich op den duur met zulke praktijken gaat bezig houden. Allemaal voeding voor het welig tierende negativisme in ons Vlaanderenlandje. Doe maar, coach. Zet de mensen maar aan om zo hard te rijden als ze willen en om eender waar hun sigaretten op te roken. En leer de mensen nu ook nog maar dat ze mekaar best bespioneren en vooral controleren. Wijs jij nu maar met dat vingertje, dan zijn de groenen ook alweer van dat cliché verlost. En laat Vlaanderen dan maar verder kreunen onder zijn hoge zuurtegraad.
Ai Marieke, Marieke...ai Jean-Marieke

gelukkig kleurt de lente terug groen!

Verdorie toch, opnieuw grijs buiten. Erger, nat ook nog. En nog maar net was het net zomer en toverden de mensen in een oogwenk de meest spectaculaire zomers outfits uit lang gesloten kasten. Ach ja, zo gaat dat hier. België, land van extremen zeker.
Maar eigenlijk kan de grijze lucht mijn bijzonder goed humeur niet verzuren. Ik ben namelijk erg in mijn nopjes over het ontluiken van de natuur. Staan we daar eigenlijk wel genoeg bij stil? Het gebeurt toch maar weer, zomaar, vanzelf. Dat trieste monochrome landschap krijgt weer die enorme boost van pril en fris groen. Dat sap begint te stromen en zorgt ervoor dat ook mensen de borst ronden en met vernieuwde energie aan de slag gaan in huis en tuin. Elk jaar opnieuw datzelfde ongeëvenaarde fantastische proces van nieuw leven. Klinkt misschien allemaal een beetje zeemzoeterig, maar staan we daar inderdaad genoeg bij stil?
Wat indien de natuur nu eens niet meer zou ontluiken? Wat als grijs grijs bleef? En zou ze geen gelijk hebben? Wat als de natuur nu eens gewoon "foert" zou zeggen? Zou ze dan geen gelijk hebben? Waaraan verdienen we die gratis energiebom eigenlijk nog? Zeker niet door de manier waarop wij de natuur behandelen. Soms heb ik zelfs de indruk dat de natuur door sommigen als een erg lastig iets wordt beschouwd, als iets waar we nu eenmaal mee verveeld zitten. Sommigen zijn er zelfs van overtuigd dat we er geen deel van hoeven uit te maken. Tja.
Mijn humeur kan niet kapot. Voor dit jaar zitten we weeral safe. Alles kan weer gaan groeien en bloeien. Gelukkig kleurt de lente terug groen! Er zal weer eten zijn.

en nu bloggen

Al enkele maanden loop ik met de idee rond om ook te gaan bloggen. Waarom? Ach, af en toe reageer ik spontaan op een nieuwsbericht of een gebeurtenis en wanneer je dat neerschrijft ben je ook automatisch verplicht om er een tweede en misschien derde maal over na te denken. Het staat dan ook gelijk zwart op wit. Het blijft, want je schrijft. Dit zint me wel.