de groene economie waarmaken

wat mij betreft is dat prioriteit nummer één. Daarvoor wil ik in ieder geval werken vanaf dag nummer één. Namelijk ervoor zorgen dat het groene economische beleid zoals wij dat voorstellen, effectief gerealiseerd wordt. Dit zal enorm veel inzet vragen. Tijd valt er niet te verliezen willen we de achterstand die we opgelopen hebben ten opzichte van grote voorbeeld Duitsland, op vijf jaar tijd wegwerken. Vanuit een overlegplatform waarin alle betrokkenen zetelen moet binnen een redelijke termijn overgegaan worden tot beslissingen die een heuse ommekeer als doel moeten hebben. We zullen ons laten bijstaan door topbedrijven en topeconomen. Zij moeten onze bondgenoten worden en omgekeerd. Ook de mensen moeten correct geïnformeerd worden over de voordelen die een groene economie te bieden heeft. Het zal moed en durf vragen om vervolgens krijtlijnen op papier te zetten. Krijtlijnen die vorm moeten geven aan die fameuze duurzame economie. Dat wil zeggen een economie die naar echte groei streeft. Groei die geen slachtoffers eist, maar kwaliteit biedt, zowel in produkten als voor het welzijn van de werknemers én voor het milieu. "Winst" mag een financieel aspect hebben, maar moet ook een menselijk gelaat krijgen. Tenslotte zullen we moeten uitvoeren. Het mag absoluut niet bij woorden en beloftes blijven. Onder andere daarvoor wil ik een stuk tijd en energie ter beschikking stellen want daar zullen we allemaal van kunnen profiteren. Groene economie is sociale economie.

Noot: lees ook op www.degroenebigbang.be over concrete voorstellen.

Op naar het Vlaams Parlement

Eigenlijk wil ik dat wel. Eigenlijk wil ik naar dat parlement. Dat komt omdat ik zo één van die types ben die niet graag aan de zijlijn staat en enkel maar commentaar geeft. Daar zijn er al genoeg van. Nee, ik ben een doener. Al moet ik toegeven dat ik de laatste jaren wel uitkijk waarvoor ik me wil inzetten. 9 jaar ervaring in de gemeentelijke politiek heeft me geleerd om toch een beetje te wikken en te wegen, zodat mijn energie efficiënter gebruikt wordt. Deze manier van werken lijkt me een goede bescherming tegen politieke burn-out.
En nu staan we voor die volgende stap. Ik sta dan wel slechts op de 5° plaats, maar toch kriebelt het om echt naar dat parlement te kunnen gaan. Elke dag opnieuw kan men grote vraagtekens plaatsen bij het beleid van de huidige Vlaamse regering. Een ploeg die toch zo graag naar de buitenwereld laat horen hoe goed ze het wel doen, maar die eigenlijk maar een fractie van haar regeerprogramma heeft uitgevoerd. Een regering die met de huidige crisisperiode geen enkel teken van creativiteit geeft maar eerder krampachtig probeert om de oude systemen van tewerkstelling en financiering, in stand te houden. En dat terwijl een crisis met een dergelijke omvang als de huidige, net een turning point zou moeten zijn. Het gedroomde moment om een grondige evaluatie te maken van micro- en macro-economische systemen, van doelstellingen, waarden en prioriteiten. Een aanzet tot vernieuwende actie. Niets van dit alles, noch aan de rechterzijde, noch aan de linkerzijde binnen de regering. Groen! wil die ommekeer wel. Daarom zit ik zo graag bij die kleine groene partij. De partij die zegt wat ze wil doen en doet wat ze zegt. De kleine met de grote ideeën. De enige met echt gedurfde voorstellen.

En stel nu dat het voor ons een succes wordt. Groen! verpulvert de rest. Gevolg: ook de vijfde plaats mag naar het parlement. Doe ik dat dan? Ja! Dan ga ik. En ik neem gelijk een aantal werkpunten mee.
LEES MEER HIEROVER IN MIJN VOLGEND BERICHT

de morgen

Verdorie. De Morgen, de krant die door ons, net zoals door zovele anderen, gered werd van de definitieve verdwijning, lijkt minder en minder op die krant die we wilden behouden. Toegegeven , dat is allemaal lang geleden, maar toch. De krant is toch je dagelijkse kameraad, compagnie journale. En dat maak het nu net zo tegendraads. Dit is onze krant niet meer. We voelen het al een tijdje sluipen, maar nu zijn we bijna zeker. Het is de liefde en het oude engagement dat ons nog verhindert om het abonnement op te zeggen. De stickeractie heeft er geen goed aan gedaan. De krant die vraagt om geen verkiezingsinformatie in de bussen te stoppen, steekt zelf verkiezingsdrukwerk bij de krant. Misschien was dit een vergissing, dat kan. Spons erover. Maar wat moeten we denken van de stelling dat de krant van zichzelf vindt dat ze de kiezer voldoende inlicht over de politieke keuzes die zich aandienen voor 7 juni. Ik heb, ondanks het vele leeswerk, nog niet kunnen merken dat de lezers correcte informatie krijgen over het programma van groen! Net nu groen! de moeite doet om komaf te maken met gekende cliché's en naieviteiten, zelfs nu moeten we vaststellen dat men de moeite niet heeft gedaan om programma's te lezen. Ik zou maar denken dat deze krant, vroeger geliefd voor haar onvermoeibare kritische inslag, geboeid zou kunnen zijn door de nieuwe golf van realisme van de groene partij. Haalbare modellen, doelgericht, economisch relevant, sociaal verantwoord, het gaat voorbij aan de laatste zogenaamd linkse krant. Waarom? Nog altijd last van de weigering van groen! om in kartel te gaan met SP.a? Alsof partijen enkel kunnen samenwerken door in elkaar op te gaan. Ondertussen weten we wel beter. Waarom? Waarom neemt "de morgen" de ecologische partij niet ernstig? Naar aanleiding van de presentatie van het eindbeeld van de campagne van groen! (de foto met groenen in maatpak, met de leuze: "wij zijn de groene economie") geeft de krant dit zelf toe. Ze geeft toe dat ze het economisch programma van groen! niet ernstig heeft genomen. Dat soort foute inschattingen berokkent de linkse zijde schade, veel schade. Gerommel in het eigen kamp. Dat is jammer. Misschien moeten we die stickeractie toch maar vergeten. Een vergissing, dat was het. De lezers zijn namelijk niet correct ingelicht. En correcte informatie is een hoeksteen van de democratie, toch? Onderwijs en correcte informatie. Pas dan kunnen kiezers voor zichzelf uitmaken welke keuze ze zullen maken. Weg dus met die stickers, of schrijven, blijven schrijven, correct, volledig, objectief. Werk genoeg dus. Werk genoeg, ook voor diegenen die zullen ontslagen worden. Zoniet verliest onze lieve "morgen" een abonnement. Dag kameraad.

warme tranen

1 mei, wat een schitterende dag was het. De zon weer van de partij. Van welke partij? Jawel. Die partij. Waar blijven ze het verdienen. Elk jaar opnieuw heerlijk weer voor de parij van de arbeider, die de arbeider de laatste jaren een beetje vergat. Een oude man die een repeltje openbaar terrein aan het hakken was wees me er op. Terwijl hij met de hak bewees dat onkruid ook zonder herbiciden efficiënt kan bestreden worden, kloeg hij de arrogante houding van de grote bazen aan. "De middenklasse moet er terug uit jong" zei hij, en hij vervolgde:"d'er zullen terug rijken zijn en d'er zullen terug armen zijn, en de armen zullen niks niet meer te zeggen hebben". Eigenlijk zei hij dus dat de arbeider alles zal te zeggen hebben, maar dat bedoelde hij niet. Ik mag hopen dat de man ongelijk heeft. Ik mag hopen dat de "arbeiderspartij" haar werk doet en dat groen! niet de enige partij blijft die een sociaal beleid hoog op haar programma zet.
Maar 1 mei was te mooi om enkel deze pessimistische noot in zich te dragen. De dag kondigde zich te mooi aan. Ons vader, nog maar net geopereerd aan twee hartkleppen, herstelde goed. Dat op zich was al fijn genoeg om een hele week goed te maken. En op 1 mei was onze dag om moeder op te vangen. Moeder die al enkele dagen wat van streek was omdat vader er niet was. Het jonge koppel (moeder 82, vader 81) kan niet zonder elkander. Tijd dus om met moeder naar vader te rijden.
Het weerzien was een moment uit de duizend. Een slik in de keel. Stilte. Woorden die er wel zijn maar niet gesproken kunnen worden. Jong koppel. Een heel leven, alle vreugde, alle miserie, alles in één moment, in één blik, in één slik ... ge zijt er nog. Handen vinden handen en er wordt in geknepen. Woorden vloeien over van hand tot hand, handig. Ik krijg er warme tranen van. Je ziet ze wellicht niet maar ik voel ze wel. En ik voel dat ze alom aanwezig zijn, ook bij Nelle. Als dat geen feestdag is.