warme tranen

1 mei, wat een schitterende dag was het. De zon weer van de partij. Van welke partij? Jawel. Die partij. Waar blijven ze het verdienen. Elk jaar opnieuw heerlijk weer voor de parij van de arbeider, die de arbeider de laatste jaren een beetje vergat. Een oude man die een repeltje openbaar terrein aan het hakken was wees me er op. Terwijl hij met de hak bewees dat onkruid ook zonder herbiciden efficiënt kan bestreden worden, kloeg hij de arrogante houding van de grote bazen aan. "De middenklasse moet er terug uit jong" zei hij, en hij vervolgde:"d'er zullen terug rijken zijn en d'er zullen terug armen zijn, en de armen zullen niks niet meer te zeggen hebben". Eigenlijk zei hij dus dat de arbeider alles zal te zeggen hebben, maar dat bedoelde hij niet. Ik mag hopen dat de man ongelijk heeft. Ik mag hopen dat de "arbeiderspartij" haar werk doet en dat groen! niet de enige partij blijft die een sociaal beleid hoog op haar programma zet.
Maar 1 mei was te mooi om enkel deze pessimistische noot in zich te dragen. De dag kondigde zich te mooi aan. Ons vader, nog maar net geopereerd aan twee hartkleppen, herstelde goed. Dat op zich was al fijn genoeg om een hele week goed te maken. En op 1 mei was onze dag om moeder op te vangen. Moeder die al enkele dagen wat van streek was omdat vader er niet was. Het jonge koppel (moeder 82, vader 81) kan niet zonder elkander. Tijd dus om met moeder naar vader te rijden.
Het weerzien was een moment uit de duizend. Een slik in de keel. Stilte. Woorden die er wel zijn maar niet gesproken kunnen worden. Jong koppel. Een heel leven, alle vreugde, alle miserie, alles in één moment, in één blik, in één slik ... ge zijt er nog. Handen vinden handen en er wordt in geknepen. Woorden vloeien over van hand tot hand, handig. Ik krijg er warme tranen van. Je ziet ze wellicht niet maar ik voel ze wel. En ik voel dat ze alom aanwezig zijn, ook bij Nelle. Als dat geen feestdag is.