Op naar het Vlaams Parlement

Eigenlijk wil ik dat wel. Eigenlijk wil ik naar dat parlement. Dat komt omdat ik zo één van die types ben die niet graag aan de zijlijn staat en enkel maar commentaar geeft. Daar zijn er al genoeg van. Nee, ik ben een doener. Al moet ik toegeven dat ik de laatste jaren wel uitkijk waarvoor ik me wil inzetten. 9 jaar ervaring in de gemeentelijke politiek heeft me geleerd om toch een beetje te wikken en te wegen, zodat mijn energie efficiënter gebruikt wordt. Deze manier van werken lijkt me een goede bescherming tegen politieke burn-out.
En nu staan we voor die volgende stap. Ik sta dan wel slechts op de 5° plaats, maar toch kriebelt het om echt naar dat parlement te kunnen gaan. Elke dag opnieuw kan men grote vraagtekens plaatsen bij het beleid van de huidige Vlaamse regering. Een ploeg die toch zo graag naar de buitenwereld laat horen hoe goed ze het wel doen, maar die eigenlijk maar een fractie van haar regeerprogramma heeft uitgevoerd. Een regering die met de huidige crisisperiode geen enkel teken van creativiteit geeft maar eerder krampachtig probeert om de oude systemen van tewerkstelling en financiering, in stand te houden. En dat terwijl een crisis met een dergelijke omvang als de huidige, net een turning point zou moeten zijn. Het gedroomde moment om een grondige evaluatie te maken van micro- en macro-economische systemen, van doelstellingen, waarden en prioriteiten. Een aanzet tot vernieuwende actie. Niets van dit alles, noch aan de rechterzijde, noch aan de linkerzijde binnen de regering. Groen! wil die ommekeer wel. Daarom zit ik zo graag bij die kleine groene partij. De partij die zegt wat ze wil doen en doet wat ze zegt. De kleine met de grote ideeën. De enige met echt gedurfde voorstellen.

En stel nu dat het voor ons een succes wordt. Groen! verpulvert de rest. Gevolg: ook de vijfde plaats mag naar het parlement. Doe ik dat dan? Ja! Dan ga ik. En ik neem gelijk een aantal werkpunten mee.
LEES MEER HIEROVER IN MIJN VOLGEND BERICHT