Verdorie toch, opnieuw grijs buiten. Erger, nat ook nog. En nog maar net was het net zomer en toverden de mensen in een oogwenk de meest spectaculaire zomers outfits uit lang gesloten kasten. Ach ja, zo gaat dat hier. België, land van extremen zeker.
Maar eigenlijk kan de grijze lucht mijn bijzonder goed humeur niet verzuren. Ik ben namelijk erg in mijn nopjes over het ontluiken van de natuur. Staan we daar eigenlijk wel genoeg bij stil? Het gebeurt toch maar weer, zomaar, vanzelf. Dat trieste monochrome landschap krijgt weer die enorme boost van pril en fris groen. Dat sap begint te stromen en zorgt ervoor dat ook mensen de borst ronden en met vernieuwde energie aan de slag gaan in huis en tuin. Elk jaar opnieuw datzelfde ongeëvenaarde fantastische proces van nieuw leven. Klinkt misschien allemaal een beetje zeemzoeterig, maar staan we daar inderdaad genoeg bij stil?
Wat indien de natuur nu eens niet meer zou ontluiken? Wat als grijs grijs bleef? En zou ze geen gelijk hebben? Wat als de natuur nu eens gewoon "foert" zou zeggen? Zou ze dan geen gelijk hebben? Waaraan verdienen we die gratis energiebom eigenlijk nog? Zeker niet door de manier waarop wij de natuur behandelen. Soms heb ik zelfs de indruk dat de natuur door sommigen als een erg lastig iets wordt beschouwd, als iets waar we nu eenmaal mee verveeld zitten. Sommigen zijn er zelfs van overtuigd dat we er geen deel van hoeven uit te maken. Tja.
Mijn humeur kan niet kapot. Voor dit jaar zitten we weeral safe. Alles kan weer gaan groeien en bloeien. Gelukkig kleurt de lente terug groen! Er zal weer eten zijn.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten